ഈ പ്രവാസത്തില്‍ ............

       ഒരു കഥ പറയാനുള്ള മനസ്സാനിധ്യമില്ല എഴുത്തിന്റെ ആദ്യ പാഠങ്ങള്‍ പഠിച്ചു തുടങ്ങുന്ന ഒരു കുട്ടിയുടെ മനസ്സാണ് ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക്.
റിയാദിലെ അല്‍ ബത്ഹ ആള് തിരക്കും കച്ചവടത്തിന്റെ നാടന് ശൈലിയും കൊണ്ട് മുഖരിതമാണ്, വിഹ്വലമായ ആകാശത്തിനു കീഴെ സൂര്യന്‍ ചുട്ടു പൊള്ളുന്നുണ്ട്.
ഞാനും ആ തിരക്കുകളില് ലയിച്ചു നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.
 പെട്ടെന്ന് എന്റെ കൈകളില് ഒരു പിടി വീണു. ഏതോ ചിന്തകളില് അലഞ്ഞു നടന്ന എന്റെ മനസ്സ് ഒരു ഞെട്ടലില് നിന്നു. കാലുകളും.
ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കും മുമ്പേ അയാള് എന്റെ മുന്പിലെത്തി
 'ഈസ്സ'
എന്ന വിളിയോടെ, ഓര്‍മ്മകള്‍ ഓര്‍മ്മിക്കാനുള്ളത് മാത്രമല്ല മറക്കാനുള്ളത് കൂടിയാണെന്ന് എനിക്കിപ്പോള് തോന്നുന്നു, ഞാന്‍ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി എവ്‌ടെയോ കണ്ടിട്ടുണ്ട് പക്ഷെ വ്യക്തമല്ല
  നീട്ടി വളര്ത്തിയ താടിയും ചുരുണ്ട വലിയ മുടിയും ചീകി ഒതുക്കിവച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അനുസരണ കാട്ടാതെ ഉണര്ന്നു നില്പുണ്ട് കരുവാളിച്ച കണ്ണുകളില് കാണാം
ഏതോ വിപത്തിന്റെ ബാക്കിപത്രമെന്നുപോലെ
 ഞാന്‍ ഓര്‍മ്മകളില്‍ തേടുമ്പോള്‍ അവന്റെ സ്വരം കേട്ടു
 'മേ ഹും യാര് ഇസ്രാഫ്'
ഒരു നടുക്കം ഉണ്ടായി എന്റെ മനസ്സില്‍,
 കൊല്‍ക്കത്തക്കാരന്‍ ഇസ്രാഫ് സര്ക്കാര്,
അന്ന് മുംബൈ വിമാനത്താവളത്തിലെ എന്റെ കൂടെ യാത്രയിലുണ്ടായിരുന്നവന്‍. അന്നത്തെ കോലവും ഇന്നത്തെ ഈ പേക്കോലവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി.
ഒരേ ഫ്ലൈറ്റില്‍ ഞങ്ങള് അന്ന് സൗദിയിലെത്തിയത്. കാണാന്‍ അവന് നല്ല വേഷത്തില് തോളത്ത് തൂക്കിയിട്ട ബാഗും അരക്കുംകീഴോട്ടിറങ്ങുന്ന പാന്റും മൈലാഞ്ചി കൊണ്ട് ചുവപ്പിച്ച തലമുടിയും ക്ലീന് ഷേവ് ചെയ്ത മുഖവും എങ്ങനെ ഈ വ്യത്യാസം
ഞാന് ഒന്നും മിണ്ടാത്തത് കൊണ്ടാവണം അവന് പിന്നെയും അവനെ പരിചയപ്പെടുത്തി '
എയര് പോര്ട്ട് ഹം സാത്മേ ആയാത ,,,ബുല്ഗയീ '
ഞാന് എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ നിന്നു പോയി,
ഒടുക്കം ഞാന് പറഞ്ഞു
യാധ് ഹെ മേരെകോ ഇസ്രാഫ് '
കൈസഹെ
എന്ന് ചോദിക്കാന്‍ നാവെടുത്തു ഞാന് അകത്തോട്ടിട്ടു.
 ഈ ചോദ്യം അവനെ വിഷമിപ്പിക്കലോ അതോ കളിയാക്കാലോ ആയാലോ, അവന്റെ മുഖത്ത് നിറയുന്ന പുഞ്ചിരി ഞാന് കണ്ടു .
 കുറച്ചു നേരം ഞങ്ങള് അവടെ നിന്നു സംസാരിച്ചു വാക്കുകളില് അന്നത്തെ കുസൃതിയും തമാശയും ഇല്ല സൗമ്യമായ ചുരുക്കം വാക്കുകള് സംസാരിക്കാന് വിഷമം പോലെ തോന്നി എനിക്ക്
ഞങ്ങള് ഒരു ബൂഫിയയില് കയറി ഇരുന്നു. ചായയും കഴിക്കാനും പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ ചോദിച്ചു
 'എവ്‌ടെയായിരുന്നു ഇത് വരെ വര്ഷം നാല് കഴിഞ്ഞു നമ്മള് വന്നിട്ട് നാട്ടില് പോയിവന്നോ?
നാളെ പോകും
ഞാന് അന്തം വിട്ടു
 നാളെയോ ?
അതെ
 എവിടെയായിരുന്നു ജോലി
ഇവിടെനിന്നു ഒരുപാട് ദൂരമുണ്ട് ഒരു ഇഷ്ടിക കമ്പനിയില് ഇടയ്ക്കിടെ ഇവിടെ വരാറുണ്ട് ഞാന്‍ നാട്ടുകാരെ കാണാന്' '
എന്തെ ഇതുവരെ നാട്ടില് പോവാത്തത് '
 പറ്റിയില്ല ശമ്പളം മാസം എഴുനൂര് റിയാല് കിട്ടും ചിലവും നാട്ടിലും അയച്ചാല് ഒന്നും കാണില്ല '
ഇപ്പൊ എങ്ങനെപോവാന അവധിക്കോ '
അല്ല കുറൂജിലാണ് ഇനി വരുന്നില്ല
ജോലിക്കൂടുതലാണോ
അങ്ങനെയല്ല റിയാദിന്നു കുറെ അകത്തോട്ടാണ് ഈ സ്ഥലം ചുറ്റും മരുഭൂമി മാത്രം. ഞങ്ങള്‍ കുറെ പേരുണ്ട് ഇവിടെ ജോലിക്ക് ബംഗാളികള്‍ ആണ് കൂടുതലും അത് നിയന്ത്രിക്കുന്നതും അവരാണ്. എപ്പോഴെങ്കിലും ഞങ്ങളെ കാണാന്‍ വരുന്ന കഫീലിന് ഒന്നും സംസാരിക്കാനുണ്ടാവാറില്ല. അയാള്‍ക് അറിയേണ്ടത് ഇഷ്ടികയുടെ കണക്കും ചിലവും മാത്രമാണ് ഞങ്ങള്‍ക്കുള്ള ശമ്പളം എത്തിച്ചു തരുന്നതും ബംഗാളിയാണ്. ഓരോ പ്രാവശ്യം നാട്ടില്‍ പോകുന്നവര്‍ പിന്നീട് തിരിച്ചു വരില്ല അത് കൊണ്ട് കൂടിയാണ് ഞാന്‍ ബാക്കിയായത് ഒരു മല്ലു കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. അവന്‍ പോയിട്ട് നാല് മാസമായി. കുറെ പേര്‍....... ,,,,,അതൊരു ക്യാമ്പ് പോലെയാണ്. ഒളിച്ചോടിയിട്ടു കാര്യമൊന്നുമില്ല. പാസ്‌പോര്‍ട്ട് നഷ്ടപ്പെടും അത് കൊണ്ട് എല്ലാവരും അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നു '
പ്രവാസത്തിന്റെ കഥകള്‍ ഒരു പാട് വായിച്ചു ശീലിച്ചത് കൊണ്ട് ഒരു കഥയായിട്ട് മാത്രം തോന്നാം. പക്ഷെ ഇസ്രാഫ് എന്നാ ആ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ മുഖം ഒരു വേദനകള്‍ നിറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ ഇന്നും മനസ്സില്‍ പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു 'കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം മാതാവ് മരിച്ചു, ഒരു പാട് കഷ്ടപ്പാടുകളായിരുന്നു ഞാന്‍ ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോ മമ്മാക് പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു. അതിനു കുറച്ചൊക്കെ അറുതിയുണ്ടാവുമെന്നു' വാക്കുകളില്‍ തേങ്ങല്‍ നിറയുന്നുവെങ്കിലും അവന്റെ മുഖം ശാന്തമായിരുന്നു
'ഞാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല മമ്മയോട് ജോലിഭാരവും ഇവിടത്തെ ചൂടും വിഷമിക്കണ്ടാന്നു കരുതി, ശമ്പളം കുറവാണെന്ന് മാത്രം മമ്മാക്ക് അറിയാം സാരമില്ല ഒക്കെ ശരിയാവുമെന്ന് കണക്കുകൂട്ടി. ഒന്നും ആയില്ല അമ്മയെ അവസാനം ഒന്ന് കാണാന്‍ കൂടി പറ്റിയില്ല '
എന്റെ മനസ്സില്‍ ആ ദീര്‍ഘ നിശ്വാസം ഇന്നും ഉയരുന്നുണ്ട് ഒരു പാട് വേദന നിറഞ്ഞ മുഖങ്ങളില്‍ ഒന്നായി ഇസ്രാഫ് എന്നും ഇടയ്ക്കിടെ ഓര്‍മകളിലെത്തും!